یادداشت/ دکتر محمود ویسی عضو هیات علمی دانشگاه بین المللی مذاهب اسلامی: تقریب و وحدت، دو واژه‌اند که در ظاهر ساده‌اند اما در باطن، ریشه در ژرفای اندیشه و عمل اجتماعی دارند

تقریب به معنای نزدیک‌کردن دل‌ها، دیدگاه‌ها و باورهاست؛ نه به معنای یکی‌کردن کامل تفاوت‌ها، بلکه یافتن نقاط مشترک در میان گوناگونی‌ها. وحدت، ثمرۀ همین تقریب است؛ یعنی همبستگی در عین تنوع، ایستادن در کنار یکدیگر بر پایه اصول مشترک و احترام به اختلاف‌ها.

در تاریخ جوامع، هر زمان که انسان‌ها بر محور مشترکات گرد آمده‌اند، قدرت و پیشرفت نصیبشان شده است؛ و هر گاه به جای تقریب، بر طبل تفرقه کوبیده‌اند، ضعف و شکست گریبانشان را گرفته است.

امروز نیز بیش از هر زمان دیگر نیازمند فرهنگ تقریب هستیم؛ چه در روابط خانوادگی، چه در سطح جامعه و چه در میان ملت‌ها و مذاهب وحدت، به معنای از بین بردن هویت‌های فردی و گروهی نیست، بلکه به معنای ساختن پلی استوار میان تفاوت‌هاست تا جامعه بر اساس هم‌افزایی و همدلی به سوی آینده‌ای روشن حرکت کند.تقریب یعنی دیدن شباهت‌ها در دل تفاوت‌ها، و وحدت یعنی ایستادن کنار هم بر اساس همان مشترکات.

ما وقتی به جای جدایی، همدلی را انتخاب می‌کنیم، قدرت می‌گیریم؛ وقتی از اختلاف‌ها بجای دیوارپل می‌سازیم، آینده را روشن‌تر می‌ بینیم. وحدت، از ما جمعی نیرومند می‌سازد که هیچ مانعی جلودارش نیست.
محمود ویسی عضو هیات علمی دانشگاه بین المللی مذاهب اسلامی